اثربخشی مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر بهبود وضعیت رفتار پدرانه، گفت‌وشنود و خشم در رابطه دختران و پدران جانباز

اهداف: دوره نوجوانی مرحله‌ای استرس‌آور برای والدین و نوجوان است. کناره‌گیری عاطفی و هیجانی پدر جانباز از فرزندانش در کلیه مراحل رشد روانی به‌طور مکرر و مستمر، این فرزندان را در معرض فشارهای روانی قرار می‌دهد که باعث کاهش کیفیت زندگی آنان می‌شود. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر بهبود وضعیت آمیزش پدرانه، گفت‌وشنود و خشم در دختران نوجوان خانواده جانبازان بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل، 30 دانش‌آموز دختر مقطع متوسطه خانواده جانبازان شهر اصفهان در سال تحصیلی 95-1394 به‌شیوه نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شده و به‌روش تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسش‌نامه ولی فرزندی (فرم پدر) بود. گروه آزمایش، آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی را طی 8 جلسه دریافت کرد، ولی گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل آماری به‌کمک نرم‌افزار SPSS 16 و توسط آزمون تحلیل کوواریانس تک‌متغیره انجام شد. یافته‌ها: در مرحله پس‌آزمون، بین میانگین نمرات دو گروه در مولفه‌های ارتباط (گفت‌وشنود)، آمیزش پدرانه و خشم تفاوت معنی‌داری وجود داشت (0.05p<)، اما بین دو گروه از نظر مولفه عاطفه مثبت تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (0.05p>). بنابراین آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی با کنترل اثر پیش‌آزمون توانست مولفه‌های آمیزش پدرانه، ارتباط و خشم (به‌غیر از عاطفه مثبت) را در دختران بهبود بخشد. نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی می‌تواند بر بهبود وضعیت آمیزش پدرانه، گفت‌وشنود و خشم دانش‌آموزان دختر خانواده جانبازان موثر باشد و باعث ارتقای سطح کیفی سلامت روان آنها می‌شود.